Antyteizm

Czym jest antyteizm? Można by powiedzieć, że radykalnym ateizmem; ateizmem jako odcięciem się od teizmu. Ale jest on też odcięciem się od ateizmu jako ostatniej, ukrytej formy każdego teizmu. Choć ma w sobie nutę sceptycyzmu nie jest też agnostycyzmem. Jest odcięciem się od agnostycyzmu jako pięknej nazwy dla impotencji ducha. Ostatecznie nie jest również żadną formą nihilizmu. Już raczej gwałtownym odcięciem się od niego. Czym jest? Czym zatem jest?!

Można by powiedzieć: postawą filozoficzną par excellence. Ale musi to dzisiaj oznaczać przede wszystkim nowy obraz myśli, nowy światopogląd. Antyteizm jest uwolnieniem myślenia od jakichkolwiek form transcendencji (od Boga, Podmiotu, Innego oraz wszelakich ich odmian i mieszanin, czy to w postaci Nirvany, czy też Państwa, Kapitału, albo Tajemnicy). Oznacza to również uwolnienie od wszelkich narzucanych z zewnątrz wartości - usytuowanie  >>Poza Dobrem i Złem<<.

Rodowód ma najszlachetniejszy z możliwych: grecki! Jest bowiem siłą episteme przeciwstawioną wszechpanującej doxa. Potem skrywa się głęboko w ziemi, by przeczekać chrześcijańską suszę, która ogarnia Europę - tak jak skryte w glebie kłącze perzu czeka na krople wody, by znowu wykiełkować. Po wiekach wypuszcza pierwsze pędy - w sceptycyzmie Hume'a i krytycyzmie Kanta. Wreszcie: pierwszy kwiat: genealogię Nietzschego. I choć liczne owady czują jego zapach tylko nieliczne potrafią jego pyłek przerobić na miód, miód z którego powstanie napój na ucztę weselną Dionizosa!

Antyteizm jest postawą mającą być przedłużeniem wspomnianych: sceptycyzmem, w sensie krytycznego zdystansowania się do wszystkich, zwłaszcza powszechnie przyjętych, poglądów i idei oraz genealogią (tzn. badaniem rodzajów sił/energii będących źródłem) tychże. Ten aspekt negatywny nie ma być jednak podstawowym, ale jedynie skutkiem pierwotnego-pozytywnego: konstruowania episteme jako splotu szlachetnych wartości i aktywnych sił deterytorializacji. Mówiąc prościej - co jednak oznacza niezachowanie pełnego sensu - antyteizm jest badaniem przyczyn obecnego stanu rzeczy, po to by odkryć sposób w jaki można go zmienić i zrobić to. Dlatego nie może być wiarą w jakiś Transcendens (np. Boga), ponieważ ten jest zasadą zakrywania przyczyn i blokowania zmian. Nie może być również agnostycyzmem, bo jest on chorobą niemocy, która jedynie romantycznie marzy o działaniu. Nie może być nihilizmem, bo ten, nawet jeśli szuka to nie wierzy, że znajdzie i nawet jeśli idzie, to tak by zgubić drogę. Ale nie może być również ateizmem, bo ten, choć usuwa "ciało" Boga, jedynie symuluje poszukiwanie źródeł oraz aktywowanie rozwoju, po to, by ukryć fakt, że nie usuwa Jego "ducha".

Ateizm na gruncie europejskim: okazuje się jedynie ostatnią maską chrześcijaństwa, baśniową czapką-niewidką. Ateizm nie chodzi co niedzielę na mszę, nie czytuje Pisma Świętego, oddziela państwo od Kościoła i nie odwołuje się do przykazań bożych. Ale albo wznosi świątynie złotemu cielcowi: Kapitałowi, Nauce lub Sztuce, albo wywołuje dawnego ducha i przywdziewa go w maskę Praw Człowieka, ogłaszając przy tym kult Motłochu, którego symbolem czyni telewizor, wstawiany do wszystkich domów, szpitali, więzień i stołówek szkolnych.

Dlatego Nietzsche nie jest nihilistą, ani ateistą, lecz pierwszym z antyteistów. Bowiem wiedza radosna obwieszcza nie tylko śmierć Boga, ale i usunięcie miejsca po nim. Usunięcie Transcendencji i odkrycie, na powrót, Immanencji. Obwieszcza również nadczłowieka, a to oznacza odkrycie Hierarchii.

"A-" jest przedrostkiem oznaczającym proste zaprzeczenie, "nie-", "bez-", brak. A-teizm jest zatem nie-wiarą, bez-wiarą, brakiem wiary, ale w sensie czysto pasywnym, tak jak amnezja jest pasywną utratą, brakiem pamięci. Przejawia się to w biernym stosunku do własnych poglądów, to znaczy braku namysłu nad nimi (w tym sensie np. wszyscy Ci chrześcijanie, którzy wierzą bez wątpliwości są ateistami; przeciwnie Kierkegaardowski rycerz wiary, który nieustannie się waha). Nawet dzisiejsi "wielcy" walczący ateiści, jak choćby Dawkins, przesiąknięci są tą biernością: nie szukają prawdziwego źródła swoich poglądów, którym tak naprawdę jest "jeszcze bardziej" ukryty Transcendens, tym razem w postaci Nauki i Humanizmu. "Anty-" anty-teizmu - jako wrogość, sprzeciw, opozycja, rywalizacja - wyraża postawę jak najbardziej aktywną. Podejmowanie nigdy niekończącego się (ale nie w takim sensie, w jakim Peirce pokazuje, że do Prawdy możemy jedynie w nieskończoność się przybliżać, ostatecznie nigdy jej nie osiągając) wysiłku usuwania Transcendensu - zarówno jako miejsca, jak i tego, co je wypełnia. Antyteizm nieustannie bada własne źródła, by oczyścić się ze wszystkiego co transcendentne, a zarazem szuka sił deterytorializacji (linii ujścia "z obecnej sytuacji"), które pozwolą mu na coraz głębsze wkopywanie się w glebę Immanencji. Przy czym dotarcia do immanencji nie należy traktować jako telos, ostatecznego celu, a jedynie jako poszukiwanie źródła czystej energii dla nieustającego procesu myślenia.

Antyteizm jest samo-dzielnością myślenia. Za Horacym woła: sapere aude, odważ się być mądrym! I chce tę mądrość zdobyć własnymi siłami. Nie chce jej podanej na tacy przez żadnego kapłana żadnego z bogów.

Antyteista staje się nomadą, który w dziczy tworzy swą machinę wojenną, by zaatakować machinę państwową. Nomadą, który nieustannie podróżuje, by odnaleźć niebezpieczne przygody. Nomadą, który porywa innych, by wraz z nim galopowali przez Wielki Step: Płaszczyznę Immanencji. Ale nomadą, który nie porywa byle kogo, który rozumie Hierarchię.

Antyteizm... Tym właśnie jest antyteizm!